Sztuka naskalna w Raudales de Atures (Wenezuela)

Oryginalny artykuł: Venezuelan rock art mapped in unprecedented detail

Badacze z University College London (UCL) przygotowali mapę naskalnych rytów, które zachowały się w Raudales de Atures, w zachodniej Wenezueli. Na pięciu tamtejszych wyspach znajduje się osiem grup petroglifów, z których część może pochodzić sprzed 2000 lat. Przedstawiają one wizerunki ludzi i zwierząt oraz sceny rytualne. Niektóre ryty wyróżniają się rozmiarami i należą do największych spośród znalezionych na świecie do tej pory. Jeden z paneli zajmuje powierzchnię 304 metrów kwadratowych i obejmuje co najmniej 93 pojedyncze petroglify, z których największe mają rozmiary kilku metrów. Z kolei petroglif z wizerunkiem tak zwanego „rogatego węża” ma ponad 30 metrów długości.

Ryty naskalne na wzgórzu Cerro Pintado (fot. Philip Riris, UCL)

Jak podaje dr Philip Riris (z Instytutu Archeologii UCL), sztuką prekolumbijską w rejonie rzeki Orinoko zainteresowali się już wcześniej uczeni podróżujący przez te ziemie, w tym Aleksander von Humboldt, a prace archeologiczne prowadzono przez ponad pół wieku. Jednak nigdy nie były one tak szczegółowe. Problem polegał bowiem na tym, że znaczna część petroglifów w Raudales de Atures znajduje się w niemal niedostępnych miejscach, pod powierzchnią wody, a dostrzeżenie ich jest uzależnione od zmieniającego się sezonowo poziomu wody. Postanowiono zatem wykorzystać drony, dzięki którym zdołano wykonać fotografie rytów naskalnych w okresie, gdy na rzece Orinoko utrzymywał się niski poziom wody.

Panel z petroglifami na wyspie Picure (fot. Philip Riris, UCL)

Dr Philips Riris zaznaczył, że motywy pojawiające się na rytach w Raudales de Atures wykazują podobieństwo do sztuki naskalnej spotykanej nie tylko w innych miejscach tego regionu, ale również na terenie Brazylii i Kolumbii. Prowadzone badania dostarczają zatem informacji na temat rozległych relacji kulturowych, utrzymywanych przez mieszkańców północnej części Ameryki Południowej w czasach prekolumbijskich i kolonialnych. Jeden z zachowanych paneli przedstawia osobę grającą na flecie, otoczoną innymi postaciami. Zdaniem badaczy scena może odnosić się do rytuału odnowienia, a odprawiane ceremonie zbiegały się zapewne z okresowym wyłanianiem się petroglifów z wód rzeki tuż przed nastaniem pory deszczowej, kiedy wyspy były łatwiej dostępne.

Panel przedstawiający osobę grającą na flecie i otoczoną innymi postaciami (fot. Philip Riris, UCL)

Nowe badania prowadzone są w ramach Projektu „Cotúa Island-Orinoco”. Dr José Oliver (z Instytutu Archeologii UCL) przekazał, że prace archeologiczne obejmują przede wszystkim wyspę Cotúa i jej bezpośrednie sąsiedztwo. Wykonanie mapy petroglifów z Raudales de Atures stanowi wielki krok na drodze do lepszego zrozumienia znaczenia rzeki Orinoko w formowaniu się prekolumbijskiej sieci społecznej w Ameryce Południowej.